Mijn hoofd zit vol
Met allerlei gedachten
Ongeloof, verdriet er is niets dat dit kan verzachten
Het is allemaal zo onwerkelijk
Is samenleven dan zo moeilijk op deze wereldbol?
Wat is er toch allemaal aan de hand
is er geen respect meer
voor het leven op aarde
Hoe kan men nu nog praten over een vaderland
Als men elkaar verdriet doet keer op keer
Ontelbare slachtoffers vonden de dood
Zo onnodig en onomkeerbaar
Wat een onmens verdriet
Door andere aangedaan
Zij hebben toch niemand iets misdaan!
Stille tochten, het branden van kaarsen
Uit respect en medeleven
en met de hoop dat het bloedvergieten eindelijk ophoudt
Laten we wat meer om elkaar gaan geven
keer op keer worden er nieuwe slachtoffers gemaakt
Het is iets wat ons allemaal raakt.
Op dit moment ligt het grootste verdriet in Parijs
En ook al leven wij nog zo mee
Deze pijn kunnen wij niet wegnemen
Alle vreugde is voorlopig verdwenen.
Ik brand een kaars
Voor alle mensen in Parijs
Ik wou dat ik iets meer kon doen
Ik geef u alle een virtuele zoen
Heel veel strekte
Rina Jansen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten