Een eigen geschreven gedicht naar aanleiding van een droom
over mijn overleden nichtje.
Ik denk dat iedereen wel eens een periode in zijn of haar
leven heeft dat het even allemaal niet zo makkelijk gaat. Op die momenten heb
je soms aan een gedachte of een enkel woord genoeg. Afgelopen nacht had ik een
droom. Mijn nichtje die gestorven is aan anorexia was bij mij en gaf mij heel
veel steun. Voor mijn gevoel moest ik
dit gedicht op papier zetten. Nu ik dit
heb gedaan is het wat mij betreft compleet.
Ik was maar een half jaar ouder dan jij
En als wij samen waren was het altijd : WIJ
Samen beleefde wij onze jeugd
Dat deed ons en onze omgeving een deugd.
Aan een paar woorden hadden wij genoeg
Als ik in jouw ogen keek wist ik wat jij vroeg
Samen spelen in het bos, muziek luisteren
En nog zoveel dingen meer.
Samen werden wij een puber
En dat was soms erg luguber
Jij ging de strijd aan met jouw gewicht
Onvoorstelbaar : je was zo’n mooi wicht.
Samen hebben wij hier vaak over gepraat
Liepen dan vaak uren over straat
Want niemand mocht het weten
Jouw weerstand tegen eten.
Ik was zelf nog zo jong
En wist niet waaraan jij begon
Het mocht ook niemand weten
En daarom probeerde ik het soms maar te vergeten
Jij verhulde je in grote truien en broeken
Zodat niemand ergens iets achter zou zoeken
Vaak heb ik voor jou gelogen
En zo de mensen om ons heen bedrogen
Maar wat moest ik dan …………
Jij was zo van lijnen in de ban.
En helpen nee dat kon ik niet
Ik maar zeker ook jij had verdriet.
Want uiteindelijk kon jij gewoon niet meer stoppen
Met overgeven en je met tabletten volproppen
Toen kwam er een tijd dat andere het ook zagen
En van alles aan jou en mij gingen vragen
Je gewicht was uiteindelijk zo laag
Dat je in het ziekenhuis werd opgenomen met de vraag ?
Overleef je dit nog wel .
Toen kwam er gelukkig een periode van herstel
Je kreeg een vriend, en ik dacht toen die red het wel
Dit is jou ook een aantal jaren gelukt
Jij ging niet meer onder het verleden gebukt.
Jouw leven werd verrijkt met 2 mooie kinderen
Wie of wat kon jou geluk nog hinderen.
Tot op die bewuste dag
Dat ik jou naar een paar jaar weer zag.
Stiekem fluisterde jij in mijn oor
Ik ga er weer onderdoor.
Het komt steeds vaker terug in mijn hoofd
Ook al heb ik iedereen beloofd
Om goed op mijzelf te passen
Ik moet een periode van rust in gaan lassen.
Jouw jongste kind ging naar school, en jij viel in een zwart
gat.
Jij had het met de wereld helemaal gehad.
Er was niemand die op jou in kon praten
Jij wilde alleen worden gelaten
Langzaam zakte jij steeds verder weg
En op een dag was jouw vuurtje opgebrand
Ik weet zeker dat jij toen in goede handen bent beland.
Want ook dat was vaak bij ons een onderwerp van gesprek
Jouw einde was geen definitief vertrek
Het was moeilijk om dit alles een plaatsje te geven
En zonder jou verder te leven
Jouw aanwezigheid was voor mij soms voelbaar
Maar voor de meeste mensen helemaal klaar.
Vaak moest ik aan jouw woorden denken
Jij bent niet alleen ik zal mijn aandacht altijd aan jou
schenken
Afgelopen nacht was weer één van die momenten
Dat jij mij weer even in kwam prenten
Jij staat er niet alleen voor
Samen knokken wij en gaan door.
Ik werd heel erg moe wakker
En er maalde van alles door mijn hoofd.
Maar ik ga door zoals ik aan jou heb beloofd.
Jij maakt mij sterk en geeft mij kracht
Wat niemand ooit had verwacht.
Ik moest dit even van mij afschrijven
Jij zult altijd in mijn gedachten blijven
Tot ziens !!!!
Dit gedicht zal misschien niet helemaal voldoen aan de
regels van dichten, maar ik heb de woorden die in mij hoofd zaten op papier
gezet zonder er verder over na te denken.
Rina Jansen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten